Well d’Léift verbënnt

Déi wielech Blieder falen,
An d’Natur breet sech op eng Paus vir.
Niwwel läit um Flouer,
An d’Nuechte gi méi laang.
Faarweg Hierschtblummen
Erënneren u Vergänglechkeet.

Alles schwätzt vu Rou a Fridden.

Rou a Fridden hunn déi fonnt,
Un déi mer an dësen Deeg
Ganz besonnesch denken.
Déi äis eppes bedeit hunn,
Déi mer gär haten,
Déi e Bou spanen tëscht gëschter an haut.

An de Gedanke si si ganz no.
Si hunn e Gesiicht,
An ‘t spiert een hir Hand,
Wéi deemools, wéi si bei äis waren,
Wéi se mat äis gaang sinn,
Wéi mir hinne vertraut hunn.

Komm bei si,
Déi s du net vergiesse kanns,
Déi s du net vergiesse wëlls.
Looss dech tréischten,
Wann d’Verlaangeren ze grouss gëtt.
Komm an erfuer,
Datt d’Léift verbënnt.

Monique Hermes