Komm op d’Graf…

Wann d’Blieder falen
an d’Natur eng Paus mécht,
wann den Niwwel um Flouer läit
an d’Nuechte laang ginn,
wa faarweg Hierschtblummen
de Kierfecht rëschten,
dann ass et Zäit,
fir zu Rou ze kommen.

 

Rou a Fridden hunn déi fonnt,
déi dir zu Féiss leien.
Si, déi grad dës Zäit
am Mëttelpunkt stinn.
Si, déi dir op esou Deeg
eppes iwwer d’Vergänglechkeet soen.
Si, déi e Bou spanen
tëscht gëschter an haut.

 

Si sinn nees do,
an denge Gedanken.
Si sinn dir no,
wéi deemools,
wéi si dir d’Hand gereecht
an dech begleet hunn,
wéi s du mat hinne gaang bass
a si gär has.

 

Si tréischten dech,
wann d’Verlaangere grouss ass,
wann s de mengs,
et kënnt net sinn.
Komm bei si,
déi dir eppes bedeit hunn.
Komm an erfuer,
datt d’Léift verbënnt.

 

Monique Hermes